Chrześcijanie wierzą, że Piekło powstało wraz z upadkiem Lucyfera i tylko do Niego należy. Jest to błędne przekonanie, wymiar ten jest bowiem prawie tak stary jak samo Niebo i powstał na długo przed erą rządów gwiazdy Zarannej. Ludzie mają jednak odrobinę intuicji - Dante, w swojej książce, opisał znane wszystkim wyznaniom miejsce kaźni zaskakująco poprawnie.
Piekło, pomimo tego iż ma kształt zwężającego się ku dołowi stożka, wbrew wszelkim pozorom wcale nie znajduje się pod ziemią, a schodzenie "wgłąb piekła" ma bardziej symboliczne znaczenie.
Wymiar ten składa się z dziewięciu kręgów, w których osadzeni są grzesznicy i sprawujące nad nimi władzę demony i upadłe anioły. Im niżej leży krąg, tym gorsi grzesznicy, okrutniejsze kary i ważniejsi mieszkańcy. Na samym dnie, w najmniejszym z kręgów nazywanym Gehenną przebywa sam Cesarz Piekieł Lucyfer i jego główny zastępca - książę Asmodeusz. Książęta regenci, którzy doglądają spraw poszczególnych części Piekła i w dużym stopniu zajmują się polityką wewnętrzną, stacjonują na pozostałych poziomach. Na samym szczycie stożka znajduje się potężna, szklana kula, w której zamknięty jest Lewiatan.
Przez Piekło przepływa także kilka rzek.
KRĘGI:
Przedsionek piekielny - To przerażające, groźne, choć owiane aurą rozpaczy miejsce. Nie docierają tu promienie słoneczne, gdzie nie spojrzeć, rozciąga się równina, na której z rzadka można dostrzec gołe pnie drzew. Największa i zarazem nieuznawana za pełnoprawny krąg część Piekła. Otoczony jest wysokim murem, którego zadaniem jest oddzielenie królestwa demonów od Limbo (czasem nazywanego też Czyśćcem). To tutaj znajduje się główna Brama Piekielna, chroniona przez przeszkolonych do tego Upadłych i wspierającego ich olbrzyma Briareusa. Im bliżej do bramy, tym większy chaos - słychać gwar, widać tłum dziwnych, często strasznych postaci. Obecne tu istoty mówią w różnych językach, oprócz ich rozmów można tu usłyszeć jęki bólu, wycie i krzyki potępionych dusz czekających przed Bramą. W przedsionku jest tłoczno - na sąd czekają tu dusze, jest to też ulubione miejsce najemników spod ciemnej gwiazdy oraz demonów, które pragną osiedlić się w którymś z kręgów. Jedenymi stałymi mieszkańcami Przedsionka są ojciec Smutek i jego córki Troski, straszne i wynędzniałe Choroby, a także Starość, Trwoga i Nędza.
Ich dom znajduje się na uboczu placu rozciągającego się przed Bramą, tuż obok słynnego drzewa, które w swych chropowatych gałęziach gromadzi sny i marzenia wkraczających do Piekła ludzi.
Zaraz za Bramą rozciąga się pierwsza z rzek piekielnych - wielka, błotnista rzeka Acherontu.
Pierwszy krąg - Znajduje się tuż za pierwszą piekielną rzeką. Mocno kontrastuje z Przedsionkiem - wygląda jak gęsta, nieprzebyta puszcza. Rosnące tu drzewa i rośliny sprawiają wrażenie chorych, są sine, szare. Przebijające przez gałęzie promienie słońca, choć pozornie ułatwiają przechodzenie przez gąszcz, w rzeczywistości tylko wywołują nieznośną duchotę. Z racji ilości roślin praktycznie nie ma tu świeżego powietrza, ciągle jest duszno i nieprzyjemnie. To ciche, niepokojące miejsce. W tym kręgu przebywają dusze ludzi, którzy przeszli przez życie nie wierząc w Boga, w tym dusze ludzi nieochrzczonych. Pieczę nad nimi sprawują niskiej rangi demony. To najmniej groźne, ale jedno z najsmutniejszych miejsc w Piekle, w którym dusze ludzkie mają odczuwać tęsknotę za Bogiem, którego odrzuciły za życia.
Jest to też siedziba pierwszego z Książąt Regentów, Belzebuba, potocznie nazywanego Królem Much. Strzeże on Bram Piekielnych, pełni też funkcję Przybocznego Generała Piekła.
Drugi krąg - Znajduje się tuż za pierwszym kręgiem. To bardzo ciche, z pozoru martwe miejsce. Całą przestrzeń zajmuje puszcza, jeszcze gęstsza niż w pierwszym kręgu. Rosnące tu drzewa kaleczą swoimi gałęziami wszystkich tych, którzy usiłują przejść przed drugi krąg. Nie dociera tu żadne światło, panuje wieczna ciemność, od czasu do czasu rozświetlana tyko słabym światłem nielicznych pochodni. Na obrzeżach tego kręgu, tam, gdzie nieprzebyta puszcza nieco się przerzedza stoi niewielki pałac drugiego z Książąt Regentów, Behemota oraz jego przyjaciółki Naamy, patronki dewiacji, zmysłowości oraz kobiet zdradzających. Obok pałacu, nad przepaścią oddzielającą to miejsce od następnego poziomu rozciąga się most, stanowiący jedyną drogę do trzeciego kręgu.
Cierpią tutaj dusze ludzi, którzy za życia nie potrafili powstrzymać swoich żądz, cudzolożyli i skupiali się tylko na swojej seksualności.
Trzeci krąg - siedziba trzeciego z Książąt Regentów, Belfegora, patrona lenistwa. Tutaj karane są dusze ludzi leniwych i tych, którzy nie znali umiaru w jedzeniu i piciu. Ten poziom mocno kontrastuje z poprzednimi. Nie ma tu żadnych roślin, cierpiących tu dusz nie chronią przed ostrym, palącym słońcem nawet pojedyncze drzewa. Wszędzie rozciąga się martwa, szara pustynia. To jednak bardzo niespokojny i - z racji wycia wiatru - głośny krąg o bardzo nieprzewidywalnej pogodzie - to właśnie tutaj grzesznikami targają wichury tak silne, jak ich grzechy. W samym centrum pustyni znajduje się dom Księcia, wokół którego rozstawione są kramy ze świeżym, kusząco pachnącym jedzeniem i wszelkiego rodzaju napitkami. Teren ten jest jednak odgrodzony od pustyni wysokim ogrodzeniem. Cierpiący wieczny głód grzesznicy nie są w stanie dosięgnąć do pożywienia, a ci, którzy skuszeni aromatem potraw zbliżą się do pałacu zostaną ukarani - odczują łaknienie dwa razy większe niż wcześniej.
Czwarty krąg - już u samego wejścia, do uszu docierają okropne jęki i krzyki. Dopiero kiedy wędrowiec otrząśnie się z szoku wywołanego hałasem jest w stanie dostrzec wygląd tego poziomu. Miejsce to zawsze spowija cienka warstwa dymu pochodzącego z kotłów, w których skazani od wieków przygotowują piekielną smołę. Płaską równinę zajmują stare, brudne od pyłu wąskie uliczki oddzielające od siebie rzędy zrujnowanych, skromnych bud imitujących domy. Wszędzie unosi się nieprzyjemny zapach dymu napływającego że znajdujących się na obrzeżach kotłów, przy których pracują dusze ludzkie. Prawdziwa część kary cierpiących tutaj za skąpstwo i rozrzutność grzeszników widoczna jest jednak dopiero dalej - za tymi dzielnicami biedy znajduje się bowiem siedziba czwartego z Książąt Regentów, Mammona, pełniącego funkcję Skarbnika Piekieł. Już sama obecność bogatego demona wywołuje katusze. Stojący tutaj pałac to jedna z najpiękniejszych budowli Piekielnych - monumentalny, utrzymany w barwach bieli i błękitu, obfitujący w aż nazbyt liczne złote zdobienia kompletnie nie pasuje do reszty otoczenja. Wokół dworu rozciągają się ogrody obfitujące w liczne fontanny i marmurowe posągi. Z ogrodów wychodzi się na most, za pomocą którego można przedostać się do następnego kregu. Jest to jedno z najbardziej niebezpiecznych i nastraszniejszych przejść w całym Piekle; żeby dostać się do piątego poziomu trzeba bowiem przekroczyć rzekę Styks.
